Ciao, Perugia!

Dit was het dan, mijn grote avontuur in Perugia. Voor ik hier kwam leek het zo lang, zo ver weg van huis, en zo spannend met al die vreemde mensen! Uiteindelijk is het gigasnel voorbij gegaan, heb ik helemaal niets te merken van de zogenaamde afstand met de rest (alleen als het om de post gaat) en bleken de mensen hier vriendelijker en aardiger te zijn dan in Nederland. Dat maakt het natuurlijk niet minder leuk op: integendeel! Ik heb ongelofelijk genoten van de vier weken/bijna een maand hier, en tot mijn grote verbazing (echt waar) heb ik nog Italiaans geleerd ook! :)

Vandaag was dus de laatste dag. Gisteren was eigenlijk symbolisch de laatste dag, omdat de meesten vandaag vertrokken. Gisteren hadden we dus op school "Tombola", een soort Italiaanse bingo, met prijzen. En raad eens wie er won? Twee keer?! Yours truly :) Jaja, nog meer baci en ander eten voor in m'n overvolle tas. 's Avonds uit eten geweest en afscheid genomen van oa. Laura die vanochtend is vertrokken (ander NL's meisje voor degenen die dat hebben gemist) en vandaag bijna alle anderen. Afscheid nemen is nooit makkelijk, zeker niet van deze toffe mensen hier, zowel medestudenten als leraren. En ook de stad ga ik missen!

Ik heb de rest van de dag doorgebracht met het (her-)inpakken van mijn tas. Die is echt té vol: er past geen sok meer in. Dat is jammer, want mijn pyjama moet er wel nog bij. De helft van de tas is namelijk in beslag genomen door een panetone (een soort grote kerstcake). Ik baal ook van de sportschoenen die ik heb meegenomen... Zitten nu aan elkaar vastgetapet in mijn rugzak. Ja je wordt creatief van inpakken! Daarnaast heb ik de kamer schoongemaakt. O.a. badkamer. Wat een gedoe zeg... Maarja, een schoon huis een schoon geweten als ik het achterlaat!

Morgen om 6:00 "alzarsi" (opstaan), douchen, aankleden, laatste restjes inpakken en weggooien. Dan naar busstation. 8:00 vertrekt bus naar Rome. In Rome met de metro (lijn B richting Laurentina) naar Termini. Vandaar met Terravision naar Ciampino Aeroporto. Bagage dumpen en uitgeput in het vliegtuig zitten. Ik ben echter niet gerust totdat ik veilig en met al mijn spullen met papa in de auto in NL zit! Ik heb ook geen weegschaal om de kijken hoe zwaar het is... Ik zie wel.

Sorry voor de weer lange blog, maar ik ben niet echt in de stemming om lang te piekeren over wat ik (niet) ga schrijven.

Ik vond het leuk om dit te schrijven en dat jullie het regelmatig hebben gelezen en gevolgd! Volgende keer maar weer. En nu:

Naar huis!